Dit is verhaal over het avontuur dat ik beleefde het op de Toubkal in Marokko.
In het paasverlof van 2018 ondernam ik met een groep gelijkgestemden een 6-daagse trektocht door het Marokkaanse Atlasgebergte. Ter plaatse was alles tot in de puntjes geregeld (ezels vervoerden de bagage, koks zorgden voor het eten, goede gids,…) dus het leek een feilloze en zorgeloze reis te worden. Het voornaamste ongemak waren de Franse wc’s, maar die namen we er dan maar gewoon bij.
Als kers op de taart gingen we de laatste dag/nacht de Jebel Toubkal beklimmen. We klommen reeds tot 3200 meter hoogte gedurende de trekking, en waren aangekomen in de refuge. De hele trekking hadden we zonnig en warm weer, iedereen had er dus zin in (behalve de ongelukkige die hoogteziek was). De sfeer zat goed en niets leek ons nog in de weg te staan om de top te bereiken. Er waren zelfs gewone wc’s in de refuge! Er leek toen nog geen sprake van echt avontuur op de Toubkal.
De Toubkal is de hoogste berg van Noord-Afrika met een hoogte van 4167 meter. Onder bergwandelaars is deze berg heel bekend omdat je hoog kan gaan zonder echt aan alpinisme te doen. Een nadeel is dat je best een gids hebt om de trekking richting, en op de Toubkal te ondernemen. Dit komt doordat er bijna geen bewegwijzering is, en door enkele gebeurtenissen in het verleden (moorden en glijpartijen met dodelijke afloop). Desondanks is de standaardroute naar de Toubkal goed te doen en zonder technische moeilijkheden.
We sliepen die nacht met 14 in een 12-persoonskamer. We vonden wel snel 2 vrijwilligers om op de grond te slapen maar we hadden ook 2 vrijwilligers om een snurkconcert te geven. Los van de 2 snurkers had niemand echt een degelijke nachtrust, maar we kropen uiteindelijk toch al om 3 uur uit de veren om zeker genoeg van de zonsopgang te kunnen genieten.
Toen ik de refuge buiten stapte, zag ik een open sterrenhemel. Ik had er dus alle vertrouwen in dat het weer geen spelbreker ging zijn. Het eerste stuk naar boven was fysiek het zwaarst door het ijs en de hellingsgraad, maar iedereen geraakte vlot tot aan het punt waar we de stijgijzers mochten uit doen en aan de rugzak knopen. Een paar mensen hadden wat last van de hoogte maar beten toch door. Een beetje verder kregen we een prachtig uitzicht van de zonsopgang boven de wolken. Maar het avontuur op de Toubkal moest toen nog beginnen.
Ik keek even naar het dal van waar we kwamen en zag een wolk naar ons toe trekken. Ik dacht in eerste instantie dat we enkel wat mist gingen krijgen, want de dag ervoor hadden we hetzelfde fenomeen gehad. Maar al snel kregen we een ijsstorm over ons hoofd met zware rukwinden. Jammer genoeg hadden we voor vertrek een materiaallijst gekregen voor de gelijkaardige, maar warmere zomerreis. We waren dus niet voorbereid voor dergelijke weersveranderingen. Ik had bijvoorbeeld mijn pyjamabroek onder mijn zomerwandelbroek gedaan om toch warm genoeg te hebben.
We gingen toch verder, maar 3 meisjes kregen al snel last van de koude en bleven achter met de reisbegeleider. Op het moment dat we de top konden zien, zei de gids dat we onmiddellijk moesten terugkeren omdat de 3 achterblijvers anders te lang bleven stil zitten. We trokken nog snel een foto in een beschut plekje en gingen in alle haast terug naar beneden. “Vite, vite, vite!”.
Terug aangekomen bij de 3 meisjes lagen ze, beschermd onder een overlevingsdeken, het nummer “Ain’t No Mountain High Enough” te zingen. Op een bepaald punt moesten we eigenlijk terug onze stijgijzers aantrekken, maar door de koude waren onze vingers bevroren en konden we niet anders dan zonder stijgijzers afdalen in het ijs. Door de koude neerslag hadden de rotsen al een laagje ijs gekregen waardoor het toch wel een gevaarlijke situatie werd. Gelukkig waren er nog 2 extra gidsen om ons bij te staan.
Uiteindelijk kwamen we allemaal veilig terug aan bij de refuge. Net op dat moment werd de lucht terug helder. Andere bergwandelaars vertrokken naar boven en keken ons aan alsof we een bende gekken waren…
Ben je zelf ook een fervent wandelaar? Dan zal deze post over drie mooie wandelingen in de Ardennen je misschien ook interesseren.
